Hołownia pod ostrzałem po zachowaniu na pogrzebie papieża Franciszka. Reakcja lidera Polski 2050

To był pogrzeb dobrego człowieka.
Patrząc na trumnę Franciszka wynoszoną, w akompaniamencie braw, przed mszą pogrzebową z watykańskiej Bazyliki, zastanawiałem się, czy jest coś, co chciałby powiedzieć albo zrobić, po raz ostatni wychodząc na ten plac, na którym tyle razy pytał, rozmawiał, przytulał cały świat.
To był pogrzeb wracającego do domu migranta. W kościelnym dialekcie modna jest teraz fraza „wrócił do domu Ojca”. Ojciec Franciszka wraz ze swoimi rodzicami wyemigrował do Argentyny z Piemontu po koszmarze I Wojny Światowej. Historia zatacza pętlę - dziś jego syn spoczął we włoskiej ziemi.
Patrząc na plac miałem też jednak wrażenie, że on był migrantem, obcym, przybyszem, wśród tych, którzy najbliżej otaczali dziś jego trumnę. Kościelnych oficjeli i nas, polityków.
W pierwszym rzędzie najpotężniejszy człowiek świata, Donald Trump, dalej prezydenci, premierzy, ministrowie, marszałkowie. Jaka jest zawartość myśli papieża Franciszka w naszych politykach, na ile robimy to, co mówił ten, któremu biliśmy dziś brawo? I nie mówię o tych kilku niewłaściwych wypowiedziach o Rosji, mówię o tysiącach bezwzględnych słów o potrzebie sprawiedliwości, czułości, troski, otwartości. Postawienia nadziei zawsze przed lękiem. Ile?
To był człowiek, którego światem byli ludzie, nie elity, nie elektoraty. Sumienia, którym on był, nie da się brawami zagłuszyć. To, co mówił Franciszek, będzie wracało, będzie uwierało, będzie wywoływało (zabijaną szybko) tęsknotę za tym, żeby być radykalnym, zerojedynkowym, tak jak on. To był pogrzeb człowieka, który nie był nieomylny w słowie, ale żył naprawdę, pełną piersią, totalnie, do końca. Zazdroszczę mu tego życia.
Wczoraj w Gnieźnie kupiłem autobiografię Franciszka. Zazdroszczę mu też tego, że on był zawsze mistrzem prostych zdań, które, ponieważ wyrosły z życia, zostają na zawsze. „Dla tych, których uważamy za innych, to my jesteśmy inni”. „Najlepsze wino jeszcze nie zostało podane”.
Cieszę się z tego, że dziś w uroczystościach mogli wziąć udział nasi goście: człowiek wychodzący z bezdomności, przedstawiciel tych, którzy z potrzebującymi pracują. Widzę hejt, który informacji o tym towarzyszy, i zapewniam, że następnym razem (choć może nie przy takiej okazji) - zrobiłbym dokładnie to samo, tyle że zabrałbym z sobą cały samolot takich gości. A później jeszcze jeden, i jeszcze jeden. To proste - z ich obecności Franciszek na pewno ucieszył się bardziej, niż z naszej. Tak, dopóki jestem w polityce, będzie ona miejscem otwartym na potrzebujących. Z Wigiliami, „jajeczkami”, wyjazdami. Czy komuś coś lub ktoś się podoba, czy nie.
I tak, jeszcze raz zrobiłbym zdjęcie - nie sobie (na to bym w tych okolicznościach nie wpadł) - ale tym tysiącom ludzi wypełniającym Plac Świętego Piotra. I trumnie jego następcy, chwilę przed tym gdy udawał się na swoją ostatnią Mszę. Żeby było ilustracją, wspomnieniem, wyrzutem. Ta zamknięta trumna, znak, że już nie będzie z niej słowa, będzie naszym sędzią. Dla mnie - na zawsze już pytaniem o odwagę, by robić rzeczy, które warto zrobić, i nie oglądać się przy tym na nikogo.
Po uroczystościach rozmawiałem chwilę z naszą dwójką gości. Z niektórymi z posłów, na lewo i prawo ode mnie, rozmowy miałem tak szczere, duchowe, głębokie, że nigdy nie spodziewałbym się takich na Wiejskiej. Odwiedziłem w pobliskim szpitalu Bambino Gesu cudowną, dzielną polską dziewczynkę, która leczy się tu z kolejnej odsłony koszmarnego raka, a która była ostatnio na naszej sejmowej Wigilii. To była moja najważniejsza rozmowa wśród dziesiątek dzisiejszych rozmów i spotkań.
Paradoks: dzień pogrzebu. A to był dobry dzień.
To przywilej najpiękniejszych ludzi: nawet ze swojej śmierci wyprowadzić dobro (mocno trzymam kciuki za ciąg dalszy rozmów Trumpa z Zełenskim, podjętych dziś w Bazylice). Dać odetchnąć sensem i nadzieją.
Dziękuję, Franciszku. Odpocznij. Bardzo Ci dziękuję.